|
. |
KÜFR BAHSIKÜFR BAHSI
Kötülüklerin en kötüsü,Allahü teâlâya inanmamak, ateist olmakdır.
Inanılması lâzım olan seye inanmamak küfr olur. Muhammed
aleyhisselâma inanmamak küfr olur. Muhammed aleyhisselâmın,
Allahü teâlâ katından getirip bildirdigi seylerin hepsine
kalb ile inanıp, dil ile de ikrâr etmege, söylemege, (ÎMÂN)
denir. Söylemege mâni’ bulundugu zemân, söylememek afv
olur. Îmân hâsıl olmak için, islâmiyyetin küfr alâmeti dedigi seyleri
söylemekden ve kullanmakdan sakınmak da lâzımdır. Islâmiyyetin
ahkâmından, ya’nî islâmiyyetin emr ve yasaklarından
birini hafîf görmek, Kur’ân-ı kerîm ile, melek ile, Peygamberlerden
biri ile “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” alay etmek, küfr
alâmetlerindendir. Inkâr etmek, ya’nî isitdikden sonra inanmamak,
tasdîk etmemek demekdir. Sübhe etmek de inkâr olur.
Küfr üç nev’dir: Cehlî, Cühûdî ve hükmî.
I- Isitmedigi, düsünmedigi için kâfir olanların küfrü (Küfr-i
cehlî)dir. Cehl de iki dürlüdür: Birincisi basitdir. Böyle kimse, câhil
oldugunu bilir. Bunlarda yanlıs i’tikâd olmaz. Hayvan gibidirler.
Çünki, insanı hayvandan ayıran, ilm ve idrâkdir. Bunlar, hayvandan
da asagıdırlar. Çünki, hayvanlar, yaratıldıkları seyde ileridirler.
Cehlin ikincisi, (Cehl-i mürekkeb)dir. Yanlıs, sapık i’tikâddır.
Yunan felsefecilerinin ve müslimânlardan yetmisiki bid’at fırkasının
açıkca bildirilmis olanlara uymıyan i’tikâdları böyledir.
Bu cehâlet, birincisinden dahâ fenâdır. Ilâcı bilinmiyen bir hastalıkdır.
II- Küfr-i cühûdîye, küfr-i inâdî de denir. Bilerek, inâd ede-
rek kâfir olmakdır. Kibrden, mevki’ sâhibi olmayı sevmekden
veyâ ayblanmakdan korkmak sebebi ile hâsıl olur. Firavn ve
yoldaslarının, Bizans kralı Herakliyûsün küfrleri böyledir.
III- Küfrün üçüncü nev’i, (Küfr-i hükmî)dir. Islâmiyyetin
îmânsızlık alâmeti dedigi sözleri söyliyen ve isleri yapan, kalbinde
tasdîk olsa da ve inandıgını söylese de kâfir olur. Islâmiyyetin
tahkîrini emr etdigi seyi ta’zîm, ta’zîmini emr etdigi seyi
tahkîr küfrdür.
1– Allahü teâlâ, Arsdan veyâ gökden bize bakıyor demek
küfrdür.
2– Sen bana zulmetdigin gibi,Allahü teâlâ da sana zulmediyor
demek küfrdür.
3– Filân müslimân benim gözümde yehûdî gibidir demek
küfrdür.
4– Yalan bir söze, Allahü teâlâ biliyor ki dogrudur demek
küfrdür.
5– Melekleri küçültücü seyler söylemek küfrdür.
6– Kur’ân-ı kerîmi, hattâ bir harfini küçültücü söz söylemek,
bir harfine inanmamak küfrdür.
7– Çalgı çalarak Kur’ân-ı kerîm okumak küfrdür.
8– Hakîkî olan Tevrât ve Incîle inanmamak, bunları kötülemek
küfrdür. [Simdi, hakîkî Tevrât ve Incîl yokdur.]
9– Kur’ân-ı kerîmi sâz olan harflerle okuyup, Kur’ân budur
demek küfr olur.
10– Peygamberleri küçültücü seyler söylemek küfrdür.
11– Kur’ân-ı kerîmde ismleri bildirilen yirmibes Peygamberden
“aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” birine inanmamak küfrdür.
12– Çok iyilik yapan birisi için, Peygamberden dahâ iyidir
demek küfr olur.
13– Peygamberler muhtâc idi demek küfr olur. Çünki, onların
fakîrlikleri kendi istekleri ile idi.
14– Birisi, Peygamber oldugunu söylese, buna inananlar da
kâfir olur.
15– Âhıretde olacak seylerle alay etmek küfr olur.
16– Kabrdeki ve kıyâmetdeki azâblara [akla, fenne uygun
degildir diyerek] inanmamak küfrdür.
17– Cennetde Allahü teâlâyı görmege inanmamak, ben
Cenneti istemem, Allahü teâlâyı isterim demek küfr olur.
18– Islâmiyyete inanmamak alâmeti olan sözler, fen bilgileri,
din bilgilerinden dahâ hayrlıdır demek küfrdür.
19– Namâz kılsam da, kılmasam da berâberdir demek küfrdür.
20– Zekât vermem demek küfrdür.
21– Fâiz halâl olsaydı demek küfrdür.
22– Zulm halâl olsaydı demek küfrdür.
23– Harâmdan olan malı fakîre verip, sevâb beklemek, fakîr,
verilen paranın harâm oldugunu bilerek, verene hayr düâ
etmek küfrdür.
24– Imâm-ı a’zam Ebû Hanîfenin kıyâsı hak degildir demek
küfrdür. Vehhâbîler, bunun için, kâfir oluyor.
25– Meshûr sünnetlerden birini begenmemek küfrdür.
26– “Kabrim ile minberim arası, [Ravda-i mutahhara] Cennet
bagçelerinden bir bagçedir” hadîs-i serîfini isitince, ben minber, hasır ve kabrden baska birsey görmiyorum demek küfr
olur.
27– Islâm bilgilerine inanmamak, bunları ve din âlimlerini
asagılamak da küfr olur.
28– Kâfir olmagı isteyen kimse, buna niyyet etdigi anda kâfir
olur.
29– Baskasının kâfir olmasını istiyen kimse, küfrü begendigi
için istiyorsa kâfir olur.
30– Küfre sebeb oldugunu bilerek ve arzûsu ile küfr kelimelerini
söyliyen kâfir olur. Bilmiyerek söyliyorsa, âlimlerin çoguna
göre yine kâfir olur.
31– Küfre sebeb olan bir isi bilerek yapmak küfr olur. Bilmiyerek
yapınca da küfr olur diyen âlimler çokdur.
32– Beline, zünnâr denilen papaz kusagını baglamak ve küfre
mahsûs birsey giymek küfr olur. Tüccârın dâr-ülharbde de
kullanması küfr olur. Bunları mizâh için, baskalarını güldürmek
için, saka için kullanmak da küfre sebeb olur.
33– Kâfirlerin bayram günlerinde, o güne mahsûs seylerini,
onlar gibi kullanmak, bunları kâfire hediyye etmek küfr olur.
34– Akllı, bilgili, edebiyyatcı oldugunu göstermek için veyâ
yanındakileri hayrete düsürmek, güldürmek, sevindirmek veyâ
alay etmek için söylenen sözlerde (küfr-i hükmî)den korkulur.
Gadab, kızgınlık ve hırs ile söylenen sözler de böyledir.
35– Gıybet eden kimse, ben gıybet etmedim, onda bulunan
seyi söyledim derse, böyle söylemek küfr olur.
36– Çocuk iken nikâh edilmis kız, âkıl ve bâlig oldugu zemân,
îmânı, islâmı bilmese, sorulunca anlatamasa, zevcinden
bos olur, kendisi mürted olur. Erkek de böyledir.
37– Bir mü’mini [haksız olarak], öldüren veyâ öldürülmesini
emr eden kimseye, iyi yapdın diyen kâfir olur.
38– Katli vâcib olmıyan kimse için, öldürülmesi lâzımdır demek
küfr olur.
39– Bir kimseyi haksız olarak döven veyâ öldüren zâlime, iyi
yapdın, bunu hak etmisdi demek küfr olur.
40– Yalan olarak, Allahü teâlâ biliyor ki, seni çocugumdan
çok seviyorum demek küfr olur.
41– Mevki’ sâhibi bir müslimân aksırınca, buna (Yerhamükallah)
diyen kimseye, büyüklere karsı böyle söylenmez demek küfr olur.
42– Vazîfe olduguna inanmıyarak, hafîf görerek nemâz kılmamak,
oruc tutmamak, zekât vermemek, küfr olur.
43– Allahın rahmetinden ümmîdini kesmek küfr olur.
44– Kendisi harâm olmayıp, sonradan hâsıl olan bir sebebden
dolayı harâm olan mala, paraya (harâm-ı li gayrihî) denir. Çalınan ve harâm yollardan gelen mal böyledir. Bunlara halâl
demek küfr olmaz. Les, domuz, serâb gibi, kendileri harâm
olan seylere (harâm-ı li aynihî) denir. Bunlara halâl demek küfr olur.
45– Harâm oldukları, kesin olarak bilinen bütün günâhlara
halâl demek de, küfr olur.
46– Ezân, câmi’, fıkh kitâbları gibi islâmiyyetin kıymet verdigi
seyleri asagılamak, küfr olur.
47– Abdestsiz oldugunu bildigi hâlde nemâz kılmak küfr
olur.
48– Bildigi hâlde, kıbleden baska tarafa nemâz kılmak küfr
olur. Namâzı kıbleye karsı kılmak lâzım degildir diyen, kâfir
olur.
49– Bir müslimânı kötülemek için kâfir demek küfr olmaz.
Kâfir olmasını istiyerek söylemek küfr olur.
50– Günâh olduguna ehemmiyyet vermeden günâh islemek
küfr olur.
51– Ibâdet yapmanın lâzım olduguna ve günâhdan sakınmanın
lâzım olduguna inanmamak küfr olur.
52– Toplanan vergiler sultânın mülkü olduguna inanmak
küfr olur.
53– Kâfirlerin dîni âyinlerini begenmek, zarûret yok iken
zünnar kusanmak ve küfr alâmetlerini kullanmak ve bunlara
muhabbet edip, el kavusdurmak küfr olur.
54– Rızâsı ile, filân sey, filân kimsededir, yâhud yokdur, kâfir
olayım, yehûdî olayım diye yemîn eylemis olsa, o sey, o kimsede
olsun veyâ olmasın, o kimse kendi rızâsı ile küfre varmısdır.
55– Zinâ, livâta, fâiz, yalan gibi her dinde harâm olan birsey
için, halâl olsaydı da, ben dahî isleseydim diye temennî etmek
küfrdür.
56– Peygamberlere “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” inandım,
ammâ, Âdem aleyhisselâm Peygamber midir, bilmiyorum
demek küfrdür.
57– Muhammed aleyhisselâmın âhır zemân Peygamberi oldugunu
bilmiyen, kâfir olur.
58– Bir kimse, Peygamberlerin dedigi dogru ise, biz kurtulduk
dese, kâfir olur. [Bu sözü sübhe yolu ile söyledi ise kâfir
olur.]
59– Bir kimseye, gel nemâz kıl deseler, o da, kılmam dese,
kâfir olur. Ammâ murâdı, senin sözünle kılmam, Allahü teâlânın
emri ile kılarım dese kâfir olmaz.
60– Bir kimseye, sakalını bir tutamdan kısa yapma veyâ bir
tutamdan fazlasını kes, tırnaklarını kes, zîrâ, Resûlullahın “sallallahü
teâlâ aleyhi ve sellem” sünnetidir deseler, o da kesmem
dese, kâfir olur. Sâir sünnetler de böyledir. (Senin sözünle islemem,
ammâ Resûlullahın sünneti oldugu için islerim demek
küfr olmaz. Inkâr maksadı ile olursa küfr olur.)
61– Bir kimse bıyıklarını kırkdıkda, yanındaki, birseye yaramadı,
dese, o diyenin küfründen korkulur. [Bıyıkları kısaltmak
sünnetdir. Sünneti hafîf görmüs olur.]
62– Bir kimse, -basdan ayaga- harîr (ipek) giyinse, baska birisi
bu hâline, mubârek olsun dese, küfründen korkulur.
63– Bir kimse, kıbleye karsı ayagını uzatıp yatmak veyâ kıbleye
karsı tükürmek veyâ kıbleye karsı bevl etmek gibi bir mekrûhu
islese, o kimseye bu yapdıkların mekrûhdur, isleme deseler,
o da, her günâhımız bu kadar olsa, dese, küfründen korkulur.
Ya’nî mekrûhu önemsiz birsey saydıgı için.
64– Bir kimsenin hizmetkârı, kapıdan içeri girse, efendisine
selâm verse, efendisinin yanında bulunan bir kimse de, sus,
efendisine selâmvermek olurmu dese, o diyen kimse kâfir olur.
Ammâ murâdı, müâseret âdâbı ögretmek ise, selâmı kalben
vermek gerekdi, demek ise, küfr olmaz.
65– Îmân artar, azalır demek küfrdür. Ammâ kemâl, yakîn
i’tibâriyle olursa küfr olmaz.
66– Kıble ikidir, biri Kâ’be, biri Kudüs dese küfrdür. Simdiki
hâlde ikidir demek küfrdür. Ammâ Beyt-i Mukaddes kıble
idi, sonra Kâ’be kıble oldu dese küfr olmaz.
67– Bir kimse bir islâm âlimine sebebsiz bugz etse, sögse, o
kimsenin küfründen korkulur.
68– Bir kimse, taâm yirken konusmamak, mecûsîlerin iyi
âdetlerindendir, dese, yâhud âdetli ve lohusa hâlinde, hanımı
ile yatmamak mecûsîlerin iyi seylerindendir dese, kâfir olur, demislerdir.
69– Bir kimseye sen, mü’min misin deseler, o da insâallah
dese, te’vîl edemese küfrdür.
70– Bir kimse, evlâdı ölen kimseye, Allahü teâlâya senin oglun
gerek idi, dese, kâfir olur, demislerdir.
71– Bir kadın beline bir kara ip baglasa, bu nedir deseler,
zünnârdır dese, kâfir olur.
72– Bir kimse, harâm taâm yidikde, Bismillah dese kâfir
olur. Harâm-ı li-aynihî için, ya’nî les, serâb gibi harâmlar için
böyledir. Kendisi harâm olmıyan, harâm-ı li-gayrihî için böyle
degildir. Gasb edilmis malı yidikde besmele çekmek küfr olmaz.
Malın kendisi harâm degil, gasb edilmesi harâmdır.
73– Bir kimsenin küfrüne râzı olmak küfrdür. Bir kisiye
beddüâ ederek, Allahü teâlâ senin cânını küfr ile alsın dese kâfir
olmasında âlimler ihtilâf etdiler. Küfrüne rızâ küfrdür. Ammâ,
zulm ve fıskından ötürü -azâbı dâim ve siddetli olsun- diye
rızâ ise küfr degildir.
74– Bir kimse, -Allahü teâlâ bilir- filân isi islemedim dese,
hâlbuki o isi isledigini bilse, kâfir olur. Hak teâlâya cehl isnâd
etmis olur.
75– Bir kimse bir kadını sâhidsiz nikâh etse, o kimse ve kadın,
Allahü teâlâ ve Peygamber sâhidimizdir deseler, her ikisi
kâfir olur. Zîrâ Peygamberimiz “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”
diri iken gaybı bilmezdi. Gaybı bilirdi demek küfr olur.
[Gaybı, Allahü teâlâ bilir ve Onun bildirdikleri bilir.]
76– Ben çalınanları ve gayb olanları bilirim dese, söyliyen ve
inanan kâfir olur. Bana cin haber veriyor dese, yine kâfir olur.
Peygamberler ve cinnîler dahî gaybı bilmez. [Gaybı, Allahü
teâlâ ve Onun bildirdikleri bilir.]
77– Bir kimse, Allahü teâlâya yemîn etmek istese, baska bir
kimse de, ben senin, Allahü teâlâya yemînini istemem, talâka
ve serefe, nâmûsa yemînini dilerim dese kâfir olur, demislerdir.
78– Bir kimse, sevmedigi bir kisiye, senin dîdârın [yüzün,
çehren] bana can alıcı gibidir, dese, kâfir olur, demislerdir. Zîrâ
can alıcı melek [Azrâîl aleyhisselâm] büyük melekdir.
79– Bir kimse nemâz kılmamak hos isdir dese, kâfir olur. Bir
kimse, bir kisiye, gel nemâz kıl dese, o da bana nemâz kılmak
zor isdir dese, kâfir olur, demislerdir.
80– Bir kimse, Allahü teâlâ, gökde benim sâhidimdir dese,
kâfir olur. Zîrâ Allahü teâlâya mekân isnâd etmis olur. Allahü
teâlâ mekândan münezzehdir.
81– Allah baba diyen kâfir olur.
82– Bir kimse, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” yemek
yidikden sonra, mubârek parmagını yalardı dese, bir baskası,
bu is terbiyesizlikdir dese, kâfir olur.
83– Bir kimse Peygamber “aleyhissalâtü vesselâm” siyâh idi
dese kâfir olur. [Siyâh köpekleri arab, arab diye çagırmak, hamam
böcegine kara Fatma demek yaygın hâldedir. Sakınmak
lâzımdır.]
84– Rızk Allahü teâlâdandır. Lâkin kuldan da hareket gerekir
dese, bu söz sirkdir. Zîrâ kulun hareketi de Allahü teâlâdandır.
85– Bir kimse, nasrânî olmak, yehûdî olmakdan, Amerikan
kâfiri olmak, komünist olmakdan hayrlıdır dese, kâfir olur. Yehûdî,
nasrânîden, komünist hıristiyandan serlidir demelidir.
86– Kâfir olmak, hıyânet etmekden yegdir dese, kâfir olur.
87– Ilm meclisinde ne isim var, yâhud âlimlerin dedigini islemege
kim kâdir olur dese veyâ fetvâyı yere atsa ve din adamlarının
sözü neye yarar dese, kâfir olur.
88– Bir kimse, küfr söylese, bir kisi dahî gülse, gülen dahî
kâfir olur. Gülmesi zarûrî olursa, küfr degildir.
89– Bir kimse, mesâyıhın ervâhı hep hâzırdır, bilirler dese
kâfir olur. Hâzır olur dese küfr olmaz. [Evliyânın rûhları, Allahü
teâlâ gibi hâzır ve nâzır olamazlar. Anıldıkları yerde hâzır
olurlar. Anılmadan evvel orada yok idiler.]
90– Islâmiyyeti bilmem veyâ istemem dese, kâfir olur.
91– Bir kimse, Âdem aleyhisselâm bugday yimese idi, biz sakî
olmazdık dese, kâfir olur. Ammâ biz dünyâda olmazdık dese,
küfründe ihtilâf etmislerdir.
92– Âdem aleyhisselâm bez dokurdu dese, birisi dahî, öyle
ise biz çuhacı oglanları imisiz dese, kâfir olur.
93– Bir kisi, küçük günâh islese, birisi ona tevbe et dese, o
dahî, ne isledim ki tevbe edeyim dese, kâfir olur.
94– Biri digerine, gel islâm âlimine gidelim veyâ fıkh, ilmihâl
kitâbından okuyup ögrenelim dese, o dahî, ben ilmi ne yapayım
dese kâfir olur. Zîrâ ilmi istihfâfdır [küçük görmek, hafîfe almakdır].
95– Tefsîr ve fıkh kitâblarına hakâret eden, bunları begenmiyen,
kötüliyen kimse kâfir olur.
96– Bir kimseye, kimin zürriyyetindensin, kimin milletindensin,
i’tikâdda mezhebin imâmı kimdir, amelde mezhebin
imâmı kimdir diye süâl etseler, bilmese, kâfir olur.
97– Kat’i harâma halâl diyen kâfir olur. [Tütüne harâm demek
tehlükelidir.]
98– Bütün dinlerde harâm olan, halâl edilmesi hikmete mu-
hâlif olan birseyin halâl olmasını arzû etmek küfrdür. Zinâ, livâta,
karnı doydukdan sonra yimek, fâiz alıp-vermek gibi. Serâbın
halâl olmasını temennî küfr degildir. Çünki, her dinde harâm
degildi.
99– Kur’ân-ı azîm-ûs-sânı, lâf ve latîfe arasında isti’mâl etmek
[kullanmak] küfrdür.
100– Yahya adlı kimseye, (Yâ Yahya! huz-il-kitâbe) dese
kâfir olur. Kur’ân-ı kerîm ile alay etmis olur. Çalgı, oyun, sarkı
arasında Kur’ân-ı kerîm okumak da böyledir.
101– Simdi geldim Bismillâhi dese, âfâtdır. Birseyi çok görse
(Mâhalakallah) dese, ma’nâsını bilmese kâfir olur.
102– Bir kimse, simdi sana sövmem, sövmenin adını günâh
koymuslar dese, âfâtdır.
103– Bir kimse, Cebrâîl buzagısı gibi çırılçıplak olmussun
dese, âfâtdır, melekle alay etmekdir.
104– Oglumun bası için veyâ basım için kelimelerine, yemîn
billahi atf etse, meselâ, vallahî oglumun bası için dese, küfr olmasından
korkulur.
105– Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi ve ilâhîleri çalgı çalarken okumak
veyâ çalgı aletleri ile okumak küfrdür.
106– Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi, ilâhîleri, salevât-ı serîfeleri
fısk meclislerinde hurmet ile okumak harâm olur. Eglence, keyf
için okumak küfr olur.
107– Sünnet üzere okunan Ezân-ı Muhammedîyi dinlemeyip,
kıymet vermezse hemen kâfir olur.
108– Kur’ân-ı kerîme kendi aklı ile ma’nâ veren kâfir olur.
109– Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i serîflerde açıkça bildirilmis
olan ve müctehid imâmların sözbirligi ile bildirdikleri ve müslimânlar arasına yayılmıs îmân bilgilerine uygun inanmıyan kâfir olur. Küfrün bu dürlüsüne (Ilhâd), böyle inananlara (Mülhid)
denir. 110– Kâfire saygı ile selâm veren, kâfir olur. 111– Kâfire saygı bildiren bir söz söylemek, meselâ üstâdım
demek küfr olur.
112– Baskasının küfrüne râzı olan kâfir olur.
113– Kur’ân-ı kerîm bulunan bantlar ve plâklar, mushâf-ı se-
– 163 –
rîf gibi kıymetlidirler. Bunlara da saygısızlık yapmak küfr olur.
114– Cin ile tanısan falcılar ve yıldıznâmeye bakıp ve sorulan
herseye cevâb verenlere ve büyücülere gidip, söylediklerine,
yapdıklarına inanmak, ba’zan dogru çıksa bile, Allahü teâlâdan
baskasının herseyi bildigine ve her diledigini yapacagına inanmak
olup, küfr olur. [Fen bilgilerine inanmamak böyle degildir.]
115– Sünneti hafîf görerek, ehemmiyyet vermiyerek terk etmek
küfr olur.
116– Zünnâr denilen papaz kusagını baglamak ve putlara
ya’nî haç, salîb denilen dik kesilen iki çubuk ve heykellere ve
bunların resmlerine tapınmak, ta’zîm etmek ve ahkâm-ı islâmiyyeyi
bildiren din kitâblarından birini tahkîr etmek, islâm
âlimlerinden birini istihzâ, alay etmek ve küfre sebeb olan bir
söz söylemek ve yazmak ve ta’zîm etmemiz emr olunan bir seyi
tahkîr ve tahkîr etmemiz emr olunan bir seyi ta’zîm etmek
küfrdür.
117– Bir sâhir [büyücü], sihr ile istedigini elbette yapar, sihr
muhakkak te’sîr eder diyen ve inanan kâfir olur.
118– Müslimân, kendisine kâfir diyene, efendim gibi kabûl
gösteren cevâb verirse, o da kâfir olur.
119– Harâm oldugu bilinen belli bir mal ile câmi’ yapdırmak
ve sadaka vermek ve baska hayr yapdırmak ve bunlara karsılık
sevâb beklemek küfrdür.
120– Bir kimse, elindeki kat’i harâm olan maldan sadaka
verse, sevâb umsa, alan fakîr, harâmdan oldugunu bilerek, verene
Allah râzı olsun dese, veren de veyâ baska bir kimse de
âmîn dese, hepsi kâfir olur.
121– Nikâhı harâm olan kadın ile evlenmege halâl diyen kâfir
olur.
122– Meyhânelerde, oyun yerlerinde, günâh islenen topluluklarda,
radyo ile ho-parlör ile Kur’ân-ı kerîm ve mevlid dinliyerek
keyflenmek küfr olur.
123– Kur’ân-ı kerîmi çalgı çalarak okumak küfrdür.
124– Kur’ân-ı kerîmin radyoda ve ho-parlörde söylenen,
okunan tam benzerine de saygısızlık yapmak küfr olur.
125– Allahü teâlâdan baskasına her ne maksad ile olur ise
olsun, Yaratıcı demek küfrdür.
126– Abdülkâdir yerine, Abdülkoydur demek, kasd ile olur
ise küfrdür. Abdül’azîz yerine Abdülüzeyz, Muhammed yerine
Memo, Hasen yerine Hasso, Ibrâhîm yerine Ibo demek böyledir.
Bu ismleri, ayakkabı ve terliklere yazanların ve üzerlerine
basanların îmânlarının gitmesinden korkulur.
127– Abdestsiz oldugunu bilerek nemâz kılmak ve sünnet
olan bir isi begenmemek küfrdür. Sünnete ehemmiyyet vermemek
küfrdür.
128– Câhillerin, Evliyâyı yaratıcı sanmalarından korkdugumuz
için türbeleri yıkıyoruz sözü küfrdür.
129– Baskasının, hele kendi yavrusunun kâfir olmasına sebeb
olan kâfir olur.
130– Zinâya, livâtaya câiz demek küfrdür.
131– Nass ile [ya’nî âyet ve hadîs ile] ve icmâ’ ile bildirilmis
olan harâma ehemmiyyet vermemek küfrdür.
132– Büyük günâhlara devâm etmek, ısrar etmek, küfre sürükler.
Nemâza ehemmiyyet vermemek küfrdür.
133– Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâgıdı, örtüyü, seccâdeyi
yere koymak [hakâret için sermek veyâ kullanmak] küfr
olur.
134– Ebû Bekr-i Sıddîk ile Ömer-ül-Fârûkun “radıyallahü
teâlâ anhüm” hilâfete hakları yok idi demek küfrdür.
135– Allahü teâlâdan ayrı olarak bir ölüden birsey beklemek
küfr olur.
136– Tez veren dede demek çok çirkin ve küfre sebeb olur.
137– Meyyiti topraga gömmek farz oldugu için, bu farza
ehemmiyyet vermiyerek hizmetden kaçanın, ilmi, fenni ileri sürerek,
ölüleri gömmek gericilikdir, Buda, berehmen, komünist
kâfirleri gibi ölüleri yakmak dahâ iyidir diyenin îmânı gider,
mürted olur.
138– Allahü teâlânın Velîlerinden, ölü veyâ diri birisini, dil
veyâ kalb ile inkâr etmek küfrdür.
139– Evliyâya ve ilmi ile âmil olanlara düsmanlık küfrdür.
140– Evliyâda ismet sıfatı vardır demek küfrdür. [Ismet sıfatı
yalnız Peygamberlerde bulunur.]
141– Ilmi bâtından nasîbi olmıyanın îmânsız gitmesinden
korkulur. Bundan nasîb almanın en asagısı bu ilme inanmakdır.
142– Kur’ân-ı kerîmi, din âlimlerinden hiçbirinin okumadıgı
seklde okumak, ma’nâyı ve kelimeleri bozmasa bile, küfrdür.
143– Papasların ibâdetlerine mahsûs seyi kullanmak küfrdür.
144– Herhangi bir hâdisenin kendi kendine olduguna inanmak
ve hayvanların, tek hücrelilerden, yüksek yapılılara dogru,
birbirine ve nihâyet insana döndügünü söylemek küfrdür.
145– Nemâzı bile bile kılmayıp, kazâ etmegi düsünmiyen,
bunun için azâb çekeceginden korkmıyan kimse, hanefî mezhebinde
de kâfirdir.
146– Kâfirlerin ibâdetlerini, ibâdet olarak yapmak, meselâ
kiliselerinde çaldıkları org gibi çalgıları ve çanları câmi’lerde
çalmak ve islâmiyyetin kâfirlik alâmeti saydıgı seyleri,zarûret
ve cebr olmadan kullanmak küfr olur.
147– Eshâb-ı kirâma sövene mülhid denir. Mülhid kâfir olmakdadır.
148– Kâfirlerin resmlerini yüksege asarak ta’zîm küfrdür.
149– Resmin, heykelin sâhibinde ve salîbde [haçda] veyâ yıldız,
günes, inek gibi herhangi bir seyde, ülûhiyyet sıfatı bulunduguna
inanarak, meselâ, istedigini yaratır, her istedigini, yapar,
hastaya sifâ verir diyerek ta’zîm etmek küfr olur.
150– Hazret-i Âiseyi kazf eden [fâhise diyen] ve babasının
sahâbî olduguna inanmıyan kâfir olur.
151– Îsâ aleyhisselâmın gökden inecegi de zarûrî bilinmekdedir.
Buna inanmıyan kâfir olur.
152– Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs serîfde Cennet ile müjdelenen
kimseye kâfir demek, küfrdür.
153– Fennin, tecribenin dısında olan, fen ile ilgisi bulunmıyan
âyet-i kerîmeleri, fen bilgisine uydurmaga kalkısmak, Selef-
i sâlihînin tefsîrlerini degisdirmek, büyük suç olur. Böyle
tefsîr ve terceme yapanlar kâfir olur.
154– Müslimân denilen bir kız, âkıl-bâlig olunca müslimânlıgı
bilmez ise, milletsiz kâfir olur. Erkek de böyledir.
155– Müslimân kadının, bası, kolları ve bacakları açık ola-
rak sokaga çıkması, erkeklere göstermesi harâmdır, günâhdır.
Ehemmiyyet vermezse, aldırıs etmezse, îmânı gider, kâfir olur.
156– Peygamberimizin bildirdigi farzlar ve harâmlar da,
Kur’ân-ı kerîmde açıkca bildirilen farzlar, harâmlar gibi kıymetlidir.
Bunlara da inanmıyan, kabûl etmiyen dinden çıkar,
kâfir olur.
157– Rükü’ tesbîhinde (Zı) ile (azîm) demek; Rabbîm büyükdür
demekdir. Eger ince (Ze) ile (azim) denilirse, (Rabbim
benim düsmanımdır) demek olur ve nemâz bozulur, ma’na degisdigi
için küfre de sebeb olur.
158– Kur’ân-ı kerîmi tegannî ile okuyan hâfıza, ne güzel
okudun diyen kimsenin îmânı gider, kâfir olur. Dört mezhebde
de harâm olan bir seye, güzel diyen kâfir olur. Yoksa, sesi, sadâsı,
Kur’ân-ı kerîmi okuması güzel demek istiyen kâfir olmaz.
159– Meleklerin ve Cinnin varlıgına inanmıyan kâfir olur.
160– Kur’ân-ı kerîmin âyetlerine, kelimelerin açık, meshûr
ma’nâları verilir. Bu ma’nâları degisdirerek, bâtınîlere (Ismâ’îlilere)
uyanlar kâfir olur.
161– Sihr yaparken, küfre sebeb olan kelime ve is olursa,
küfrdür.
162– Müslimâna, (ey kâfir) diyen [veyâ, müslimâna mason
diyen, komünist diyen], onu kâfir i’tikâd ederse, kendisi kâfir
olur.
163– Ibâdetleri yapan kimse, îmânının bozulmasında sübhe
eder ve günâhım çokdur, ibâdetlerim beni kurtarmaz diye düsünürse,
îmânının kuvvetli oldugu anlasılır. Îmânının devâm
edeceginden sübhe eden kâfir olur.
164– Peygamberlerin sayısını söylemek, Peygamber olmıyanı
Peygamber yapmak veyâ Peygamberi Peygamber kabûl etmemek
olabilir. Bu ise küfrdür. Çünki, Peygamberlerden birini
kabûl etmemek, hiçbirini kabûl etmemek demekdir.
Erkek veyâ kadın, bir müslimân, âlimlerin sözbirligi ile
küfre sebeb olacagını bildirdikleri bir sözün veyâ isin küfre sebeb
oldugunu bilerek, amden [tehdid edilmeden, istekle] ciddî
olarak veyâ hezl, güldürmek için söyler, yaparsa, ma’nâsını
düsünmese dahî îmânı gider. (Mürted) olur. Buna (küfr-i inâdî)
denir. Küfr-i inâdî ile mürted olanın, evvelki ibâdetlerinin
sevâbları yok olur. Tevbe ederse, geri gelmezler. Zengin ise
tekrar hacca gitmesi lâzım olur.Mürted iken kılmıs oldugu, nemâzları,
orucları, zekâtları kazâ etmez. Riddetden evvel yapmadıklarını
kazâ eder. Tevbe etmek için, yalnız Kelime-i sehâdet
söylemeleri kâfî degildir. Küfre sebeb olan o seyden de tevbe
etmeleri lâzımdır. [Islâmiyyetden hangi kapıdan çıkmıs ise,
o kapıdan girmesi lâzımdır.] Eger küfre sebeb olacagını bilmeyip
söyler, yaparsa veyâ küfre sebeb olacagı âlimler arasında
ihtilâflı olan bir sözü amden söylerse, îmânının gidecegi, nikâhının
bozulacagı sübhelidir. Ihtiyâtlı olarak, tecdîd-i îmân ve
nikâh etmesi iyi olur. Bilmiyerek söylemege (Küfr-i cehlî) denir.
Bilmemesi özr degil, büyük günâhdır. Çünki, her müslimânın,
bilmesi lâzım olan seyleri ögrenmesi farzdır. Küfre sebeb
olan sözü, hatâ ederek, yanılarak veyâ te’vîlli olarak söyliyenin
îmânı ve nikâhı bozulmaz. Yalnız tevbe ve istigfâr, ya’nî tecdîd-
i îmân etmesi iyi olur.
Bir kâfir, bir kelime-i tevhîd söylemekle mü’min oldugu gibi,
bir mü’min de, bir söz söylemekle kâfir olur.
Bir müslimânın bir sözünde veyâ bir isinde yüz ma’nâ olsa,
ya’nî yüz sey anlasılsa, bunlardan biri, o kimsenin îmânlı oldugunu
gösterse, doksandokuzu, kâfir oldugunu gösterse, o kimsenin
müslimân oldugunu söylemek lâzımdır. Ya’nî küfrü gösteren
doksan dokuz ma’nâya bakılmaz. Îmânı gösteren bir
ma’nâya bakılır. Bu sözü yanlıs anlamamalı. Bunun için iki noktaya
dikkat etmeli. Birincisi, söz veyâ is sâhibinin müslimân olması
lâzımdır. Bir Fransız Kur’ân-ı kerîmi övse, bir Ingiliz, Allah
birdir dese, bunların müslimân oldugu söylenemez. Ikincisi,
bir sözün veyâ bir isin yüz ma’nâsı olsa denildi. Yoksa, yüz sözden
veyâ yüz isden biri îmânı gösterse, doksandokuzu küfrü bildirse,
bu kimseye müslimân denilecegi bildirilmedi.
— Her müslimân, sabâh ve aksâm, su îmân düâsını okumalıdır:
“ALLAHÜMME INNÎ E’ÛZÜ BIKE MIN EN ÜSRIKE
BIKE SEY-EN VE ENE A’LEMÜ VE ESTAGFIRÜ-KE LIMÂ
LÂ-A’LEMÜ INNEKE ENTE ALLÂMÜL-GUYÛB.”
“ALLAHÜMME INNÎ ÜRÎDÜ EN ÜCEDDIDEL ÎMÂ-
NE VENNIKÂHA TECDÎDEN BI-KAVLI LÂ ILÂHE ILLALLAH
MUHAMMEDÜN RESÛLULLAH” diyerek de tevbe, tecdîd-i îmân ve nikâh yapmalıdır.
=> KÖTÜ HUYLAR => EHL-I SÜNNET I’TIKÂDINDA OLMAK IÇIN SU HUSÛSLARA DIKKAT ETMELIDIR => ON SEY, SON NEFESDE ÎMÂNSIZ GITMEGE SEBEB OLUR => BÜYÜK GÜNÂHLAR => SIMDI ÎMÂNI OLDUGU HÂLDE, ILERIDE ÎMÂNININ GITMESINE SEBEB OLAN SEYLER => ÎMÂNIN BIZDE DEVÂMLI KALIP, ÇIKMAMASI IÇIN => ELLI DÖRT FARZ => OTUZIKI FARZ |
|
