Bir zimmi, Sultan İkinci Murad Hana der ki:
- Bir maruzatım var Padişahım, müsaade buyurun anlatayım? 
- Elbette, söyle nedir maruzatın? 
- Askerleriniz benim bahçemden dün elma yediler ve parasını ödemediler! 
- Bu dediğin nasıl olabilir? Bir yanlışlık olmalı! 
- Yanlışlık yok Padişahım. 

Sultan Murad Han derhal araştırılmasını emreder. Az zaman sonra üç askeri huzura getirirler. Sultan onlara olayı anlatır ve sorar: 
- Bu zimminin söyledikleri doğru mudur?
Askerlerden biri der ki: 
- Doğrudur Sultanım, ben yaptım! 
- Peki ama nasıl? Kul hakkını düşünmedin mi hiç?
- Padişahım, benim yediğim elma yerdeydi ve çürüktü. Çürük bir elmanın para edeceğini düşünemedim; nitekim bu iki arkadaşım da oradaydı, onlar ağaçtan elma kopardılar ve parasını da bahçeye attılar. 

Padişah, zimmiye sorar: 
- Askerlerimin söyledikleri doğru mudur? 
- Evet, o ikisinin kopardığı elmaların bedelini aldım. 
- Peki, öyleyse istediğin nedir? 
- Diğer askerinizin yerden aldığı elmanın bedelini de isterim. 
- Peki, o çürük elma için ne istersin? 
- Bir kese altın isterim, yoksa hakkımı helal etmem.
- Bir çürük elma bir kese altın eder mi hiç? Bu açıkça haksızlık.
- O zaman hakkımı helal etmem. 
- Peki al bir kese altın! 

Zimminin gözleri dolar, kendisine uzatılan keseyi eliyle iter ve kelime-i şehadet getirir. Sonra der ki: 
- Efendim, maksadım altın falan değildi, müslüman olmadan önce son defa adaletinizi tecrübe etmek istemiştim, beni affedin ve aranıza alın!